تفاوت اصلی بین ناتوانی یادگیری و اختلال یادگیری میزان تأثیر آنهاست. ناتوانی یادگیری معمولاً به شرایطی اطلاق می شود که تأثیر غالب بر ظرفیت یادگیری و هوش فرد در هر زمینه از زندگی دارد. در مقابل، مشکل یادگیری یا اختلال یادگیری شرایطی است که مانع شکل خاصی از یادگیری می شود. اما اختلال یادگیری وضعیتی است که هیچ تأثیری بر هوش کلی یک فرد ندارد.هنگام تمرکز بر مشکلات یادگیری در هر کشور، ناتوانی یادگیری و اختلال یادگیری دو چارچوبی هستند که اغلب توسط مربیان مورد بحث قرار می گیرند. اما، این دو چارچوب و این دو مفهوم دارای ویژگی های متمایز هستند. که در ادامه به بررسی ریشه و علت و راه درمان این ناتوانی یادگیری خواهیم پرداخت.

ناتوانی یادگیری چیست؟

اصطلاح «ناتوانی یادگیری» شامل شرایطی مادام‌العمر است که در آن فرد نمی‌تواند با میل و رغبت به هر نوع مداخله آموزشی پاسخ دهد. همانطور که توسط استانداردهای ناتوانی برای آموزش و پرورش در سال 2005 و قانون تبعیض ناتوانی در سال 1992 تعریف شده است، ناتوانی یادگیری عبارت است از “اختلال یا نقصی که منجر به یادگیری فرد متفاوت از فردی بدون اختلال یا نقص می شود.”

ناتوانی در یادگیری در مقابل اختلال یادگیری

بنابراین، فراگیران دارای ناتوانی های یادگیری، گروه خاصی را با مشکلات یادگیری درگیر می کنند. آنها معمولاً در پاسخ به مشارکت مناسب بی میل هستند. بنیاد نارساخوانی-اسپلد بیان می‌کند که تشخیص ریشه و علت این ناتوانی‌ یادگیری در صورتی که یادگیرنده اختلالات حسی، روان‌شناختی یا عصبی بیشتری داشته باشد، دشوارتر است.

به طور کلی، فراگیران با ناتوانی های یادگیری سطح هوشی متوسط ​​یا بالاتر از متوسط ​​را نشان می دهند. در چنین مواردی، اغلب بین موفقیت بالقوه یک یادگیرنده و موفقیت واقعی او در مدرسه فاصله وجود دارد. علاوه بر این، ناتوانی های یادگیری معمولاً مبتنی بر اختلالات عصبی و مادام العمر هستند. شایع‌ترین ناتوانی‌های یادگیری عبارتند از: اختلال پردازش شنوایی، اختلال در نگارش، و اختلال زبان رشدی، نارساخوانی، دیسپراکسی و همچنین اختلال حساب.