گروه درمانی (Group Therapy ) شکلی از روان درمانی است که در آن یک یا چند درمانگر به شکل همزمان با چندین نفر کار می‌کنند. انواع مراکز گروه درمانی به شکل وسیعی در مکان‌هایی مانند: بیمارستان‌ها، کلینیک‌های بهداشت روان و مراکز اجتماعی یا حتی به صورت آنلاین انجام می‌شود. البته گاهی اوقات گروه درمانی به تنهایی انجام می‌شود اما به شکل معمول این درمان در برنامه‌های درمانی جامع شامل درمان فردی و دارویی انجام می‌پذیرد.

نحوه درمان در این روش سبب می‌شود فرد احساس امنیت و حمایت داشته باشد. هدف از درمان ممکن است بهبود عزت نفس، رشد مهارت‌های شخصی، تله‌های شخصیتی یا هر چیزی دیگری باشد. در هر صورت این روش درمانی به فرد کمک می‌کند سریع‌تر به این اهداف دست یابد.

تاریخچه گروه درمانی

در طول جنگ جهانی دوم این روش درمانی مورد توجه قرار گرفت. زیرا تعداد روانشناسان و مشاوران کمتر از مراجعه‌کنندگان درگیر با سلامت روان بود. بنابراین درمان به صورت گروهی رایج شد. البته اثر بخشی این نوع درمان یک دهه قبل از آن مورد تحقیق و بررسی قرار گرفته بود. در سال 1895 فردی به نام گوستاو لوبون در طی مقاله‌ای در مورد رفتارهای فرد بعد از ورود به محیط درمان گروهی مطالبی نوشت. از دیگر روانشناس‌هایی که در مورد گروه درمانی صحبت کرده‌اند می‌توان به زیگموند فروید، ژاکوب مورنو، اریک برن و کارل راجرز اشاره کرد.

اصول گروه درمانی

اصول اصلی و قوانین گروه درمانی بر طبق نظریه روان درمانی گروهی اروین دی. پالوم شامل موارد زیر است:

القا کردن امید

در درمان گروهی، اعضای گروه ذر مراحل مختلفی از روند درمان قرار می‌گیرند. مشاهده افرادی که با مشکلات مشابه دست و پنجه نرم می‌کنند و یا مشاهده کسانی که در حال بهبود هستند، سبب می‌شود به افراد ابتدای درمان امید داده شود.

 تجربه یکسان و مشترک

گروه درمانی باعث می‌شود با افرادی که دارای تجربه‌های یکسان هستند، آشنا شوید. این موضوع به افراد کمک می‌کند که بفهمند مشکل آنها در افراد دیگر نیز وجود دارد و این تجربه فقط مختص آنها نیست.

به اشتراک گذاری اطلاعات

افراد در این نوع از درمان می‌توانند اطلاعات و تجربیاتشان را با دیگران به اشتراک بگذارند و به یکدیگر کمک کنند.